In de immensiteit van het universum, waar ruimteschepen enorme afstanden kunnen afleggen tussen sterren en sterrenstelsels zonder significante obstakels tegen te komen, lijkt de ruimte bijna leeg. Echter, de ruimte is helemaal niet leeg. Het is gevuld met extreem kleine deeltjes, energie en zelfs velden zoals magnetische en gravitationele velden. Wat we vaak definiëren als ruimte, is slechts de afstand die we bedoelen tussen objecten (materie).
Gelukkig worden steeds meer mensen zich bewust van het verschil tussen ruimte en leegte.
Ruimte is gevuld met potentieel, met energie, maar nog niet gematerialiseerd en daarom rijk aan waarschijnlijkheden en nog niet 'gevangen' als een object in het fysieke domein.
Wanneer het fysieke oog een object waarneemt, weten we nu zeker dat de ruimte tussen de waarnemer en het object niet leeg is.
De mensheid staat niet alleen op het punt een ruimtevarende beschaving te worden, maar ook op het punt de aard van de fysieke realiteit te ontdekken, de zichtbare en onzichtbare werelden te overbruggen en zelfs het weefsel van de ruimtetijd zelf te beheersen.
Ondanks dat ontwikkelingen op dit gebied exponentieel toenemen, lijkt er in het publieke domein weinig aandacht aan besteed te worden.
In deze blog zullen we enkele van deze concepten zo eenvoudig mogelijk uitleggen, omdat ze een belangrijke rol zullen spelen in het begrijpen van onze realiteit en de enorme technologische sprong die onze wereld de komende jaren zal beginnen te zien.
Tachyon - Deeltjes die sneller reizen dan het licht
Lange tijd dachten we dat de lichtsnelheid een onbreekbare grens was. Nu beginnen we te begrijpen dat het een drempel is tussen onze fysieke wereld en de wereld daarbuiten. Stel je eens het bestaan voor van deeltjes die sneller reizen dan het licht - deeltjes die tachyonen worden genoemd.
In onze alledaagse fysieke werkelijkheid geldt: hoe sneller iets beweegt, hoe meer energie het nodig heeft.
Einsteins relativiteitstheorie (E=mc²) vertelt ons dat energie en massa met elkaar verbonden zijn, wat betekent dat als dingen sneller gaan, ze meer energie nodig hebben en meer massa krijgen.
Dit effect is niet opvallend totdat we in de buurt van de lichtsnelheid komen, waar de benodigde energie (en dus de toegenomen massa) oneindig groot zou worden.
Daarom kunnen alleen deeltjes zonder massa, zoals fotonen en neutrino's, deze snelheid bereiken.
Alle deeltjes in onze fysieke werkelijkheid die deel uitmaken van enige vorm van materie kunnen daarom alleen langzamer dan het licht bewegen.
Deze deeltjes worden bradyonen genoemd.
Onze realiteit bestaat daarom uit bradyonen (fysieke deeltjes), fotonen (lichtdeeltjes) en tachyonen (deeltjes die sneller zijn dan licht).
De snelheid van het licht werd ooit beschouwd als een maximumsnelheid.
Tegenwoordig wordt het meer gezien als een scheidingslijn tussen de fysieke en niet-fysieke werelden.
Tachyonen reizen sneller dan licht en bevinden zich aan de andere kant van de lichtsnelheidsbarrière.
Het principe is omgekeerd voor tachyonen: terwijl het toevoegen van energie bradyonen sneller laat gaan, gaan tachyonen juist sneller als ze energie verliezen.
Hoe sneller ze gaan, hoe minder energie ze hebben, en hoe meer energie ze hebben, hoe langzamer ze gaan.
Bradyonen kunnen de lichtsnelheidsbarrière niet passeren omdat er oneindig veel energie voor nodig is om ze sneller te laten gaan, en tachyonen kunnen de barrière niet passeren omdat er oneindig veel energie voor nodig is om ze langzamer te laten gaan.
Omdat tachyonen de barrière niet kunnen passeren, nemen ze nooit een vorm aan, maar hebben er wel interactie mee.
Tachyonen zijn een raadsel voor wetenschappers.
Ze hebben verbijsterende eigenschappen die de manier waarop we over het universum denken op losse schroeven zetten.
Ze kunnen andere mysterieuze fenomenen zoals Dark Matter en Dark Energy helpen verklaren.
Het feit dat ze sneller kunnen reizen dan het licht zet ons ook aan het denken over hoe oorzaak en gevolg werken, over de aard van ruimte en tijd en zelfs over de mogelijkheid en mechanismen van tijdreizen en teleportatie.
Dark matter, een andere mysterieuze substantie, wordt verondersteld een aanzienlijk deel (minstens 85%) van het universum uit te maken. Ofschoon onzichtbaar voor ons, wordt de invloed van de zwaartekracht ervan waargenomen in de beweging van sterrenstelsels en andere kosmische structuren.
Volgens theorieën zouden tachyonen de bestanddelen van Dark Matter vormen. Hun interactie met gewone materie is zo zwak dat ze geen directe waarneembaarheid hebben en mogelijk wel bijdragen aan de zwaartekrachtverschijnselen die aan Dark Matter worden toegeschreven.
Onze huidige technologie, gemaakt van fysieke materie, kunnen tachyonen niet direct detecteren en het bewijs van hun bestaan zou enorme implicaties hebben. De reguliere wetenschap heeft ze daarom nog niet volledig als echt geaccepteerd. Echter, de voortdurende interesse en de enorme hoeveelheid onderzoek in de kwantumwetenschap suggereren dat ze belangrijke inzichten verschaffen in ons begrip van het universum.
Net zoals het bestaan van dark matter ( dark genoemd omdat we het niet rechtstreeks kunnen zien) niet officieel is bewezen, wordt significant onderzoek aangedreven door het inzicht dat er enorme onbekende krachten in het spel zijn die onze sterrenstelsels bij elkaar houden.
Het begrijpen van deze fundamentele krachten en mechanismen die ten grondslag liggen aan onze fysieke werkelijkheid is als het bouwen van bruggen tussen onze fysieke wereld en het niet-fysieke.
De fysieke wereld is niet het beginpunt van de creatie, maar een uitdrukking van niet-fysieke intelligentie.
Het Opera Experiment - Een controversiële ontdekking
Het Opera experiment (Oscillation Project with Emulsion-tRacking Apparatus) was een wetenschappelijk project bij CERN om neutrino's te detecteren.
Op 23 september 2011 deed het Opera experiment een verbluffende aankondiging: ze hadden mogelijk deeltjes gedetecteerd die sneller dan het licht bewogen.
Als dit zou kloppen, zou dit in tegenspraak zijn met Einsteins relativiteitstheorie, die decennialang een hoeksteen van de natuurkunde is geweest.
Dit is wat er gebeurde: tijdens het experiment werden neutrino's van CERN naar de Opera detector gestuurd.
Er werd verwacht dat ze op hetzelfde moment zouden aankomen als een radiosignaal dat werd uitgezonden om hun vertrek aan te kondigen.
De neutrino's leken echter 69 nanoseconden eerder aan te komen dan het radiosignaal.
Dit verrassende resultaat suggereerde dat de deeltjes sneller dan het licht reisden.
Deze bevinding schokte de wereldwijde wetenschappelijke gemeenschap en leidde tot een stormloop van speculaties en verder onderzoek.
Wetenschappers mobiliseerden snel andere neutrino detectoren om de resultaten te repliceren.
Al snel werd gemeld dat het verrassende resultaat te wijten was aan een fout: een slecht aangesloten glasvezelkabel had de tijdmetingen van het experiment scheefgetrokken...
Hoewel de eerste bevindingen van het Opera experiment werden gecorrigeerd, was de controverse niet zonder waarde.
Het wakkerde de interesse in de deeltjes die bekend staan als tachyonen enorm aan en resulteerde in meer en meer onderzoek.
Retrocausaliteit - In de kwantumwereld is het de toekomst die het verleden veroorzaakt
Het bestaan van tachyonen heeft diepgaande en uitdagende implicaties voor ons begrip van ruimte-tijd en causaliteit. De mogelijkheid dat deze deeltjes sneller kunnen reizen dan het licht roept intrigerende paradoxen op die een uitdaging vormen voor ons begrip van causaliteit (oorzaak en gevolg).
Wij begrijpen onze realiteit als volgt: er moet eerst een oorzaak zijn voordat er een gevolg is. Maar wat gebeurt er als er dingen zijn die sneller zijn dan de lichtsnelheid, waardoor effecten vooraf kunnen gaan aan hun oorzaken? Hoe zit het bijvoorbeeld met de mogelijkheid van tijdreizen, teruggaan in de tijd?
De fundamenten van de natuurkunde en ons begrip van het universum wordt door dit verbijsterende deeltje op zijn kop gezet. De controverse rond het Opera experiment en de hernieuwde interesse in tachyonen laten uiteindelijk de dynamische en evoluerende aard van de wetenschap zien. De vragen die deze gebeurtenis opriep zijn nog steeds een bron van onderzoek en speculatie voor de hele wetenschappelijke gemeenschap, ook al is het oorspronkelijke resultaat inmiddels gecorrigeerd. Tachyonen zijn een veelbelovend onderzoeksgebied dat de belofte in zich draagt van het ontrafelen van de diepste mysteries van de kosmos en het uitdagen van de diepgewortelde opvattingen over de aard van de realiteit.
We denken als vanzelfsprekend in termen van oorzaak en gevolg en lineaire tijd, zelfs terwijl de kwantumfysica, ontdekt in de jaren 20 van de vorige eeuw, deze opvattingen ter discussie stelt.
Maar kan je je nog herinneren dat Bashar keer op keer heeft gezegd dat ons verleden in het heden wordt gecreëerd?
En dat oorzaak en gevolg dezelfde gebeurtenis zijn, zoals twee kanten van een munt die tegelijkertijd bestaan, en dat één ervan niet kan ontbreken, omdat de munt anders niet zou bestaan?
In eenvoudige Wikipedia-termen: “Retrocausaliteit, of terugwaartse oorzakelijkheid, is een concept van oorzaak en gevolg waarbij een gevolg voorafgaat aan zijn oorzaak in de tijd, dus een latere gebeurtenis beïnvloedt een eerdere. In de kwantumfysica wordt op het meest fundamentele niveau geen onderscheid gemaakt tussen oorzaak en gevolg en dus kunnen tijdsymmetrische systemen worden gezien als causaal of retrocausaal.”
Kwantumverstrengeling is verbijsterend.
Niet alleen gaat het erom hoe verstrengelde deeltjes worden gecreëerd, maar ook hoe die deeltjes onmiddellijk lijken te communiceren over enorme afstanden. Dit fenomeen werd door Einstein “‘spooky action at a distance’” genoemd.
Als we één verstrengeld deeltje waarnemen, weten we direct de toestand van het andere, hoe ver ze ook van elkaar verwijderd zijn.
Het is alsof ze op magische wijze communiceren en ons begrip van ruimte en tijd trotseren.
Ook hier weten we niet hoe het werkt, maar we weten wel dat het bestaat.
Al bijna een eeuw lang zijn wetenschappers verbijsterd over dit en andere kwantumprincipes.
De kwantumveldentheorie (QFT) suggereert dat alle materie en energie bestaan uit velden verspreid over het universum. Verschillende deeltjes zijn verbonden met verschillende velden, zoals het elektronenveld, fotonenveld of tachyonveld.
Als twee deeltjes verstrengeld zijn, delen ze één kwantumveld en blijven ze met elkaar verbonden, ongeacht de afstand tussen hen.
Dit concept is wellicht moeilijk te begrijpen.
Retrocausaliteit is nog moeilijker te begrijpen omdat het suggereert dat toekomstige (huidige) gebeurtenissen het verleden kunnen beïnvloeden en tegelijkertijd het complexe idee van tijdreizen introduceert.
Retrocausaliteit suggereert in het licht van tijdreizen dat de kwantumwereld zich niet houdt aan lineaire tijd.
Dit idee wordt prachtig uitgebeeld in de film “Arrival”, waarin de buitenaardse bezoekers met de hoofdpersoon communiceren in cirkelvormige codes en haar leren de tijd als een cirkel te zien, waardoor haar perspectief op onze wereld volledig verandert.
Als je de volgende keer positieve en ondersteunende intenties maakt na een tragedie, voel je dan getroost door te beseffen dat je intenties en gebeden in feite terug in de tijd reizen en de essentie van retrocausaliteit kunnen belichamen.
Prime Radiant en Tachyon
In een ver verleden ('95) beschreef Bashar de relatie tussen het Tachyonveld en 'de Prime Radiant' als volgt :
Q: I recently discovered the idea know as tachyons.
Can you give us, from your perspective, the relationship of the breaking down of the different energies that are involved in this paradigm?
B: Yes! This has again, directly to do with the relationship between the etheric level and what you call your physical / material level.
This relationship, again, is a matter of degree, a matter of frequency, but it is all based on the concept of the Prime Radiant.
Prime Radiant is the understanding that everything, we’ll have to use the terminology that you understand in your language – a particle, a subatomic particle?
It is not really a particle as you think of these things and your scientists know that.
But to use the term just to illustrate the point, let us just speak of a Prime Particle, a subatomic particle out of which everything is made in physical/material reality.
The idea of the Prime Radiant is that everything that you understand to be an infinite number of particles
is actually the same one particle interacting with itself in the following way.
Just imagine now that you have one particle, just imagine it in your mind’s eye, just for the purpose of illustrating the point.
Even though we understand this is not absolutely, literally representative of the reality, just now imagine one particle, one little tiny point, dot, if you wish.
And, imagine that this particle can move at infinite speed.
Now what this would mean is is that this particle, in being able to move at infinite speed, would be everywhere at once.
It would not be perceived as moving, it would just be perceived as being EVERYWHERE AT THE SAME TIME.
But let us start with the idea that this particle really has no substance, in your terminology.
It is not perceivable, per se, and can only be perceived by you in your physical reality when it reinforces itself by overlapping itself in the path that it takes.
In moving in infinite speed and tracing a line of particular geometric pattern over and over and over and over again, with slight variation.
Here and there it will cross itself, and as it crosses itself over and over again it will reinforce itself and thus appear to be more and more and more solid.
The less it crosses itself the less solid it will appear.
This gives rise to the idea of the very densest physical reality, where the particle crosses itself as many times as it possibly can.
And through the higher more rarified etheric realms where it does not cross it’s own path that many times.
And to the void in space where it contains, what you call, virtual particles which simply come into existence briefly and flicker out.
But you know that the void is contained and is full of many, many different potential particles, potential realities, potential dimensionalities and so forth, and then on up the scale.
The idea simply is that this particle, in moving at infinite speed and being everywhere at once, means that it is interacting with itself.
What you perceive to be this particle here, and that particle there, held together by an apparent force, be it a strong force or the electric force or gravity or whatever you which to call it, it is not really being held together by a force, it is not really being attracted to anything.
Gravitation, in that sense, is not an attracted force, there really are no forces, per se, as your society thinks of them.
As such the idea is that when this particle is moving at infinite speed, being everywhere at once, it appears next to itself a number of times and you think, from your perspective, that this is one particle, that is another particle, but it is the same particle interacting with itself, in a sense.
And the force that apparently draws them together is simply the geometry of the path that it is taking in that this particle here and this particle there are simply representative of where the lines of that path cross each other, very close to each other.
And thus, there is no other place that those particles can be at that moment but next to each other.
But it is because of the description of the geometry of the path that they are taking, not because there is actually a force interacting between them.
Now, the concept again of this applying to tachyon energy or what your society has labeled tachyons, is that simply in the entire array of geometric patterns that this one particle is taking, you have overlaps and arrays of different kinds of radiating pattern side effects.
If you were to imagine a very complicated geometric pattern, you would see that there are many places that the lines cross over and over and over and over and over again, and where they cross as if you have, lets say a spiral going this way and a spiral going that way.
You would see certain points where lines cross, and it would appear to your eye that there was a line being described by where those points cross, but it would be in your terms an illusion.
There would not really be a line there, but where the points cross, in the succession in which they cross, would give the resemblance of the illusion of a path.
One of those paths would be called the speed of light.
One of those paths would be called the tachyon existence, the tachyon dimension, and all other dimensions and all other levels therein, all within the infinite speed of the Prime Radiant, the Prime Particle.
So it is simply a matter of degree and of tachyons representing the etheric manifestation, the almost mass-less manifestation on the other side of what you call the speed of light.
Which is simply one of those lines describing the border of your particular physiological universe, the tachyon being the material of the etheric universe, so to speak.
Not having been crystallized, not having been overlapping enough in the geometric pattern to be physicalized, per se, but forming, nonetheless, the underling template for physical reality where those lines all cross sufficiently.
Thus going from the tachyon level to the physical level, what you call physical matter,
from etheric matter and all the other higher forms of matter of the Prime Radiant,
expressions of the Prime Radiant, of light, of energy and so on and so forth.
So all those ideas: light and energy, and matter and tachyons, and etheric reality are all different forms, different expressions of the one Prime Radiant just by virtue of the fact of how many times it interacts or reflects with itself.
Does that make some sense to you?
Q: Yes, I understand the Prime Radiant now.
B: All right.
Therefore, with regard to the way in which the tachyon concept is being utilized in your society at this time, in that we take your meaning of certain kinds of products and so on and so forth that are made to have associations with the concept of tachyon, understand that what is simply being done is that your consciousness is being directed to the underlying template which is representative of the tachyon level of the Prime Radiant.
It isn’t that that material is actually infused, per se, with tachyons, but that there is a level within all material that is the tachyon level, and when you attune your vibrational thoughts to that level then you can extract a different kind of energy, a different kind of relationship, a different kind of focus from that layer, that tachyon layer, which exists within all material objects.
Because it is more like the template level of the material object that you are holding in your hand, and it is simply the idea of focusing on that level that makes it have the effect that it has, because you are changing your frequency to match it.
Does this make some sense to you?
Q: Yes. And, are there different material substances that can, let us say. . .
B: Represent the level or, perhaps, allow the concept to be transmitted more easily to your level.
Yes, there are.
There are, perhaps, certain kinds of variations of metals, one of the ones that actually has one of the highest degrees of transferring tachyon energy is, surprising as this may seem, would be the substance called amber.
For understand that trees are very good at transforming tachyon energy into physical matter, back and forth, they are transmuters of life and many different high levels of energy.
So their sap, which solidified into what you now recognize as amber, contains a matrix that is particularly receptive to the transformative use of etheric/ tachyon energies into physical materiality reception.
So amber is one of the strongest transducers, transmuters of tachyon energy into physical energy and vice versa.
Q: And the Japanese are using a technology in which they use silicon beads.
B: Yes, silicon is another. The idea of your quartz crystals is also a very good transmuter of tachyon energy.
~ Source : Bashar's Lab / the Prime Radiant (1995)
